Ζητείται πατριώτης..

Μέσα σε αυτές τις δύσκολες μέρες της κρίσης της οικονομικής και στην προοπτική μη λύσης του προβλήματός μας κάνω μιαν ύστατη προσπάθεια να βρω έναν πατριώτη.

Γιατί η πατρίδα, που παίρνει το όνομά της από τους πατεράδες μας, προϊόν πολιτισμικό μιας πατριαρχικής κοινωνίας, έχει γένος θυληκό. Κι’ αυτό γιατί ένας πολεμιστής, άντρας ως είναι –και αντρείος, δε μπορεί παρά να εκφράζει την αγάπη του σε μια γυναικεία ιδέα, σαν την πατρίδα, όπως ο στρατιώτης ζητείται να αναγνωρίσει ως ερωμένη του το όπλο που κρατεί.

Έτσι κι’ εγώ, ως στρατιώτης σας γράφω και ως πολεμιστής. Μπορεί να μην έχουμε την ίδια πατρίδα, αν και γεννηθήκαμε στον ίδιο τόπο, γιατί εμένα «πατρίδα μου είναι το μέλλον», μπορεί να μην πολεμούμε με τα ίδια μέσα, γιατί γκόμενα εγώ έχω το πληκτρολόγιο, μεγάλες θυληκές ιδέες; Θα μπορούσαν να τη λένε ειρήνη, ή ενότητα, ή αδελφοσύνη, αλλά τη λένε «αλληλεγγύη», και όχι πάντως, δεν την λένε «πατρίδα» ούτε «έθνος».

Απλά μια αγγελία θέλω να βάλω στη στήλη σας, την πιο μικρή, την πιο ασήμαντη στήλη, απ’ αυτές που μόνο κάτι διψασμένοι για διάβασμα ακολουθούν και ξεψυρίζουν.

Μια αγγελία που να λέει πως:

«Ζητείται πατριώτης.. που να ανταλλάζει την περιουσία του στο Νότο με ισότιμης αξίας περιουσία στο Βορρά. Ισότιμης.. όπως ο «ΦΟΡΕΑΣ» και πως «είμαι διατεθειμένος να του χαρίσω και την προσφυγική μου ιδιότητα, την εκ πατρογονίας, για να δικαιούται και τη «ΜΕΡΙΜΝΑ».

Αυτά..

Γιατί δεν είναι η εισβολή, ούτε τα 36 χρόνια μακρυά από τον τόπο μου που με πτόησαν- ίσα-ίσα αντέχω ακόμα 36, αλλά είναι το όνειδος και η αδικία αυτών που τώρα και 36 χρόνια σκόρπησαν τους συγχωριανούς μου στις τέσσερεις πλευρές της Κύπρου και μας καταδίκασαν στη φτώχεια εμάς και τα παιδιά μας.

Ε, όχι.. φτάνει. «Κανεί πκιον».. Γιατί να ξέρετε, εμείς τη σκλαβιά τη ζήσαμε και τη ζούμε στο Νότο.. από Νότιους..

Πόλης Άνιφτος,

(Μόρφου)

Εκπαιδευτικός